Als je erbij stil zou staan, zou je je misschien realiseren hoeveel mensen je ongemerkt kruist op je levenspad. In het voorbij gaan, vooral. Soms groet je ze, soms niet. Ze gaan voorbij, zonder dat je je ze herinnert.

En soms ontmoet je mensen die instant grote indruk op je maken, nog voor je echt een woord met ze hebt gewisseld. Je voelt het al bij de eerste ontmoeting. Herken je dat?

Ik heb zoiets laatst weer mogen ervaren, toen ik namens de gemeente bij J&M thuis langs ging om hun (nadrukkelijk) partnerschapsregistratie voor te bereiden.

Het is sowieso heel bijzonder om telkens weer mee te maken hoeveel mensen met me delen tijdens zo’n gesprek. En in dit geval was het voor mij zelfs extra bijzonder, omdat ik in mijn persoonlijke leven wel bijzonder veel raakvlakken had met deze bruid.

Mijn speech voor hun ceremonie heb ik daarom opgebouwd rondom het begrip ‘synchroniciteit’, dat werd bedacht door Carl Jung. Eigenlijk komt het er – héél kort gezegd – op neer, dat sommige dingen geen toeval zijn, maar voortkomen uit een groot geheel van synchroon lopende gebeurtenissen. En jij bent daarbij op het juiste moment op de juiste plaats.

Dat gold een aantal jaren geleden ook voor J&M. Ze troffen elkaar op een plek, praktisch in het voorbijgaan. Toch raakten ze in gesprek. Een lang gesprek. Ze waren allebei niet op zoek naar liefde, maar vonden die toch. Of nou ja… het duurde nog een tijdje voor het echt zover kwam, maar ook dat moest zo zijn. Toen echt álle omstandigheden klopten.

Ze vonden het geluk bij elkaar. En uitgerekend ik mocht ze uiteindelijk helpen de volgende stap in hun leven te zetten. Met alle raakvlakken die we delen. Toeval bestaat echt niet!

Extra leuk: ik mocht na de ceremonie ook nog mee om dat allemaal te vieren met taart en een dikke knuffel!

ps. dit blog schreef ik een paar jaar geleden al, maar het verhaal is tijdloos en dus deel ik het graag met jou!